Review: Caligula Effect 2 (PlayStation 4)

Caligula Effect is een naam die velen niet bekend in de oren zal klinken. Dit ook normaal gezien het een vrij recente reeks is. Het eerste spel kwam uit in 2017, kreeg dan een verbeterde port in 2019 op de Switch en vandaag krijgen we een vervolg op hedendaagse consoles. Het origineel spel kon echter rekenen op veel bijval dankzij zijn plot en visuele stijl. Kan Caligula Effect 2 dit evenaren?

We zullen maar met de deur in huis vallen en zeggen dat keizer Caligula hier weinig mee te maken heeft. Caligula Effect 2 heeft een premise die zeer zwaar lijkt op het vorig spel. In de virtuele wereld Redo, een soort mix tussen VR en het hiernamaals, zwaait de AI Regret met de plak. Daar kunnen de bewoners een zorgeloos Japans middelbaar school leven leiden zonder de pijnlijke herinneringen van hun echte leven. Het hoofdpersonage, uiteraard naamloos en stemloos, ontmoet een andere AI genaamd χ, wiens doel het is om Regret neer te halen. Dankzij deze ontmoeting, krijgt het hoofdpersonage zijn herinneringen terug en start de zoektocht terug naar de echte wereld. Hij leert ook hoe hij in deze wereld kan vechten via zijn awakening. Het duurt niet lang of andere studenten hebben hetzelfde voor en worden lid van je team, mooi genaamd de Go Home Club. Wat is de bedoeling van deze wereld, hoe komen jullie daar en wat is het heel het gedoe tussen Regret en χ? Wie zijn de mysterieuze Musicians die in je weg staan? Deze mysteries zullen we doorheen het spel oplossen.

Wie het spel opstart, zal direct een zware Persona-vibe krijgen en dit is uiteraard met opzet. De schrijver van Caligula Effect, Tadashi Satomi, is immers ook de schrijver van alle Persona games voor Persona 3. De oude garde dus. Hij lag aan de basis veel van de mechanics die nu populair zijn in de reeks. Het spel is dan ook grosso modo verdeeld in het verkennen van dungeons met de nodige JRPG-stijl gevechten en het verkennen van de wereld en personages door middel van Character Episodes, vergelijkbaar met Persona’s Social Links. Hoofdpersonages krijgen uiteraard uitdieping, maar ook de NPC’s in de virtuele wereld hebben allerlei missies voor je die je kan vrijspelen en tracken via de Causality Link.

Het vlees van het spel zit dan ook in het verkennen van dungeons met de nodige gevechten tegen monsters en bazen. De gevechten zelf zijn een interessante mix van real-time en turn-based. Je groep van vier studenten mogen per beurt elk vier handelingen kiezen om te doen. Dit kan een aanval zelf of een speciale aanval dankzij hun krachten. Deze zullen dan samen een Imaginary Chain vormen. Dit systeem speelt de resultaten van je handelingen af als een soort hologrammen. Zo kan je op voorhand zien wat er gaat gebeuren en vooral, hoe de aanvallen interageren met elkaar. Je kan immers zelf de timing van je aanvallen bepalen om zo combo’s te creëren.

Qua graphics is het spel speelbaar, maar het verraadt zeer duidelijk zijn roots als PlayStation Vita reeks. Het is niet lelijk, maar kan ook duidelijk niet tippen aan de visuals die we tegenwoordig gewend. Om dit goed te maken is de soundtrack dan weer top-notch met zelfs gezongen performances van verschillende stemacteurs. Dit is ook een mechanic in het spel. Afhankelijk van de muziek die opstaat zal χ verschillende buffs op je party smijten.

Caligula Effect 2 is een spel voor de rasechte JRPG-liefhebber met een voorkeur voor urban fantasy. Zeker fans van de Persona zullen dit spel zwaar appreciëren. Het bevat veel noemenswaardige verbeteringen boven zijn voorganger en het is zeker de moeite waard om hem aan de tand te voelen.