Review: Final Fantasy Type-0 HD (PlayStation 4)
Fans van de Final Fantasy reeks hebben de laatste jaren goed op hun honger mogen zitten. Na de grote flop van Final Fantasy XIII, de zwaardere flop van XIII-2, de erbarmelijke launch van XIV en uiteraard Lightning Returns, het spel waar niemand om vroeg, werd deze eens zo grote reeks behandeld als een grote grap tijdens de zevende console generatie. Het begin van de achtste generatie lijkt echter hoopvol. Nadat Square Enix Final Fantasy XIII Versus omtoverde tot Final Fantasy XV kondigden ze aan dat ze, na 4 jaar, één van de mysterieuze Japan-only games naar het Westen zullen brengen. Jawel, Final Fantasy Type-0 ging uitkomen op de PlayStation 4 in een gloednieuw HD jasje. Was dit spel het wachten waard?
Final Fantasy Type-0 kwam oorspronkelijk uit in 2011 voor de, toen al inmiddels enorm verouderde, PlayStation Portable en kon in Japan fel scoren om zijn verhaal en gameplay. De teleurstelling was enorm groot toen Square Enix weigerde het spel naar hier te brengen en de verbazing des te groter toen bleek dat het spel een remake ging krijgen voor de PlayStation 4 om het gat te dichten tot de release van Final Fantasy XV. Deze onbekende Final Fantasy met een haast legendarische status onder de fans ging eindelijk naar het Westen komen.
Type-0 (of reishiki in Japan) volgt de gebeurtenissen tijdens een grote wereldoorlog in de wereld van Orience gezien door de ogen van Class Zero. Class Zero is een groep getalenteerde jonge soldaten die wordt ingezet door de Rubrum Dominion in conflicten doorheen de wereld om winsten te scoren voor het rijk. Door hun gevarieerde vechtstijlen, sterke magische krachten en hun gevoel voor samenwerking kunnen deze veertien jongeren vaak het tij keren in de moeilijkste gevechten, maar wat voor effect zal deze oorlog hebben op de jongeren? Hoe komt het dat ze zo sterk zijn? Wat is de geheime agenda van de vier kristallen en hun L’Cie waarrond deze oorlog draait? Dit aangrijpend oorlogsverhaal zal al deze vragen beantwoorden en nog veel meer.
Tijdens Type-0 zal jij de eenheid van Class Zero besturen terwijl ze vechten in deze oorlog, maar tijdens hun vrije tijd op Akademia, hun thuisbasis. Tussen elke grote missie zal je een paar dagen hebben die je kan spenderen om je personages te versterken, opdrachten te doen, naar lessen gaan of speciale cutscenes te bekijken. Elk van deze dingen zullen je één of ander voordeel geven zoals items, ervaringspunten, nieuwe magie of wapens, maar zullen ook kostbare uren verbruiken. Kies je voor die cutscene of ga je op monsterjacht? Het kan een enorm verschil maken in de volgende missie.
Missies heb je in twee smaken en zijn beiden even belangrijk voor het oorlogsverhaal. Zo zal Class Zero vaak ingeschakeld worden als een covert ops teams om vijandige bolwerken te infiltreren of rechtstreekse aanvallen te lanceren op steden. Dan is het de bedoeling dat je naar de desbetreffende locatie gaat en de opdracht vervult. Daarnaast zal je ook op de wereldkaart tactische gevechten moeten aangaan tegen vijandige legers met behulp van het leger van Rubrum. Als elite eenheid kan je je leger commando’s geven om zo steden te heroveren van de Militesi Empire of andere opdrachten te vervullen. Voor we verder gaan… jawel, Final Fantasy fans! Er is opnieuw een wereldkaart de we kunnen doorkruisen en ontdekken! In de verte horen we de oude garde aan fans juichen van genot bij het idee dat ze opnieuw mogen rondrijden op airships en Chocobo’s.
Hoe we het ook draaien en keren, het zal uitdraaien op een gevecht en als het om knokken gaat, dan weet Class Zero wat het doet. Tijdens gevechten lopen drie personages van Class Zero vrij rond op het slagveld samen met de vijanden en kan iedereen, in de stijl van Crisis Core of Kingdom Hearts, naar hartenlust aanvallen uitvoeren. De enige limiterende factoren zijn dan je MP voor magie en AGI voor vaardigheden. Elk van de 14 personages heeft zijn eigen vechtstijl alsook sterke en zwakke punten. Zo kan de behendige Ace met zijn kaarten makkelijk aanvallen van op een afstand en aanvallen ontwijken, maar is hij ook vrij broos en laat hij als als Gambler zijn speciale vaardigheden afhangen van het geluk wat voor interessante situaties kan zorgen. Als contrast heb je bijvoorbeeld personages zoals Cinque die traag is en tegen een stootje kan om. De keerzijde is dan dat ze met een grote knuppel massieve schade kan aanrichten. Dankzij de veelzijdige wapens zoals magische geweren, pistolen, boorzwaarden, zweepzwaarden en katana’s alsook hun verschillende eigenschappen en vaardigheden heb je een zeer groot aantal combinaties waarin je drie verschillende klasgenoten kunt gebruiken om je vijanden te verslaan. Dit is ook gekoppeld aan de situatie gezien bepaalde personages beter zijn tegen bepaalde vijanden dan anderen.
Het geheel komt in het begin vrij chaotisch over omdat je alle 14 personages tegelijk krijgt en je zelf moet uitzoeken welke personages je liggen en hoe hun vechtstijl werkt. Wij hadden liever een meer geleidelijke opbouw gezien waarin we klasgenoten op natuurlijke wijze vrijspeelden en leerden kennen. Dit zou ook geholpen hebben met de karakterisatie omdat bepaalde personages doorheen het verhaal minder aandacht krijgen dan anderen. Hierdoor voelen ze een beetje plat aan, maar dat is het risico dat je neemt met een grote en gevarieerde groep hoofdpersonages. Nadat je even tijd hebt gehad, merk je echter dat de personages goed uitgedacht zijn qua synergie met elkaar en je algauw favorieten begint te ontwikkelen. Zo bleek voor ons revolverheld King een favoriet. Daarnaast vonden we de ijzige Queen, de vrolijke Cater en de opgewekte Eight ook best leuk om mee te spelen. Deze werden dan onze “hoofdpersonages” die we dan gebruikten in gevechten terwijl de computer de rest van de personages controleerde.
De gevechten zelf zijn snel en tactisch met een nadruk op timing en ontwijken. De personages zijn allemaal een beetje aan de broze kant, maar als ze geraakt worden is het vaak je eigen schuld omdat er veel mogelijkheden zijn om te ontwijken. Indien een personage echter neergaat kan je deze ogenblikkelijk vervangen door één van de andere 13 personages uit je reserves. Zijn echter al je personages down, dan is het Game Over. De gevechten worden ook interessant dankzij een systeem genaamd Breaksight en Killsight. Sterke vijanden zullen om de zoveel tijd even een Breakpoint tonen met een geel icoon. Als je hen dan kunt aanvallen, kan je massieve schade aanrichten. Zwakke vijanden of verzwakte vijanden krijgen een rode Killpoint die je toelaat om ze in één slag neer te krijgen. Zodoende behouden gevechten een zeker tactisch element bij het timen van je aanvallen en uiteraard zijn bepaalde personages beter in het misbruik maken van dit systeem dan anderen.
Wat ons vooral opviel is hoe degelijk het verhaal, de setting en het gevechtsysteem is in contrast met hoe lomp het achterliggend systeem is. Door zijn roots als een PlayStation Portable game merken we dat bepaalde elementen in de menu’s onlogische samenhangen zoals het feit dat je niet snel kunt switchen tussen de 14 personages bij het levelen. Daarnaast zijn er veel handelingen, zoals actieve personages wisselen, personages versterken en zelfs wapens wisselen, dat je enkel bij een Save Point kunt doen. Dit is voor ons heel counterintuïtief omdat we dus elke keer als ons hoofdpersonage dood ging naar een save point moesten gaan om hem weer als actief personage in te stellen terwijl dit niet zou moeten. Indien we scene vonden die enkel voor één bepaald personage werkte, dan moesten we jagen op een save point en teruglopen. Dit zijn dingen die echt onnodige tijdverspilling zijn en niet bijdragen tot de fun factor van het spel.
We stellen ons ook vragen bij hoe “HD” deze versie van het spel is. Op sommige plaatsen merken we duidelijk dat er de nodige moeite is gestoken om dit spel naar next-gen te brengen. De omgeving van Akademia alsook de modellen van belangrijke personages tijdens gevechten en gameplay zien er bijzonder gedetailleerd uit. Andere plaatsen zien er echte heel simplistisch uit en hebben een duidelijke laag resolutie. In bepaalde cutscenes merken we dat minder gedetailleerde modellen gebruikt zijn voor personages en in één cutscene werden zelfs de originele PlayStation Portable assets gebruikt die er natuurlijk totaal niet uitzagen op 1080p resolutie. Het is dus een vrij schizofrene HD versie. We hebben ook veel opmerkingen over het stemwerk die vaak te wensen overliet. Verschillende personages zijn echt niet duidelijk vertolkt en komen daardoor irritant of onenthousiast over in het Engels. De Japanse stemmen zijn echter wel degelijk. Daarnaast is de soundtrack meesterlijk gecomponeerd Takeharu Ishimoto, bekend van onder andere The World Ends With You en Crisis Core, met prachtige nummers zoals “What Becomes of Us” dat het idee van jongeren die als kindsoldaten moeten vechten in een oorlog op muzikale wijze verduidelijkt.
Final Fantasy Type-0 is op veel vlakken experimenteel en op veel vlakken een terugblik op de reeks. Elementen zoals de wereldkaart, kristallen en Magitek Armor koppelen het spel aan oudere telgen uit de reeks terwijl elementen zoals het managen van de tijd en het vloeiend vechtsysteem leuke innovaties zijn. Het team achter spel maakte een paar vreemde keuzes bij de uitwerking, maar de basis van een degelijk spel qua verhaal en gameplay is er wel. Final Fantasy Type-0 bracht voor ons een frisse adem naar de reeks en we zijn enorm blij met het feit dat we dit “verloren” spel toch hebben kunnen spelen. Diehard fans van de reeks moeten deze zeker in huis halen terwijl fans van het JRPG genre hier ook een goede aankoop aan zullen hebben. Wie op zoek is naar een sterke game ervaring zal met Final Fantasy Type-0, mits wat geduld met de rompeslomp aan het begin, zeer blij zijn.
