Review: Godzilla (PlayStation 4)
Vorig jaar kwam de koning van alle monsters weer in de cinema en bracht hij de trotse tokusatsu traditie van kaiju films terug naar Hollywood. Jullie kennen deze films wel. Een groot monster, meestal een kerel in een rubber pak, trapt een stad ineen terwijl het leger hem vruchteloos probeert tegen te houden. Met wat geluk vinden ze een oplossing of komt er een ander monster de stad redden zodat Tokyo weer herbouwd kan worden tegen de volgende film. Deze film traditie zien we al sinds de jaren ’60 terugkeren met films zoals King Kong en Godzilla en gezien de 60ste verjaardag van Godzilla naderde kon een spel niet uitblijven. Wij zijn één van de weinige mensen in Europa die hem in handen kregen voor een recensie, dus CosplayCloud laat nogmaals zijn monsterkreet horen en valt Godzilla: The Game aan met een atomische adem van formaat!
Het spel begint zeer krachtig met een gevecht tussen de originele en de huidige Godzilla terwijl in de achtergrond het traditioneel liedje van onze radioactieve vriend afspeelt. Ook bij het opstarten en de tutorial krijgen we een geweldig gevoel wanneer we een scènes uit een zwart-wit film uit de jaren stillekes mogen naspelen om zo te leren hoe we met een hagedis van 50 meter een stad omver schoppen. Qua feel zit het spel al enorm goed en kan het onze zintuigen als kaiju liefhebbers wel degelijk bekoren.
Met drie speelmodi en een hele reeks speelbare monsters probeert Godzilla fans en nieuwkomers te bekoren, hoewel we denken dat het vooral de monster fans zijn die de attentie voor details zullen kunnen smaken. Het spel biedt een klein leger aan monsters aan alsook een encyclopedie aan info over al dit radioactief gespuis. Ook de Diorama modus waarin we de elementen van het spel kunnen gebruiken om zelfs scènes in elkaar te steken en screenshots te maken is de natte droom van elke fan. Toch moeten nieuwkomers zich niet generen. Er is niemand die kan zeggen dat ze niet willen spelen als een reusachtig monster dat een stad kapot slaat en dat biedt Godzilla rijkelijk.
De veelzeggende “God of Destruction” modus is de verhaalmodus van dit spel waarin je Godzilla controleert terwijl hij Japan aanvalt en G-Energy verzamelt om te groeien. Deze krijgt hij door gebouwen te vernielen, generatoren op te eten en andere kaiju te verslaan. Wat vrij tof is aan deze modus is het feit dat je zelf je eigen weg kunt banen door het verhaal en vier verschillende routes met verschillende tegenstanders kunt kiezen. Ook de eerste minister van Japan zal veranderen afhankelijk van je keuzes. Door alles te vernietigen en jezelf te laten fotograferen door het leger kan je ook geheime eindes vrijspelen waardoor de verhaalmodus best veel herspeelbaarheid bevat. Daarnaast kan deze modus ook gespeeld worden met vriendelijke kaiju zoals Mothra en Mecha King Ghidorah. Als je het met hen speelt, zal je in die missies de mensheid moeten verdedigen van aanvallende kaiju.
De twee andere modi heten de “King of Kaiju” modus en “Evolution” modus. In de eerste vecht je als een kaiju tegen zes andere tegenstanders om aan te tonen dat je het beste monster bent. Zie dit als een soort arcade modus zoals in fighting games. De andere laat je toe om nieuwe personages vrij te spelen zoals Mecha-Godzilla of nieuwe aanvallen uit de films gebaseerd op iconische scenes zoals die ene keer toen Godzilla danste of toen hij zijn atomische adem gebruikte om te vliegen. Het spel bevat ook online multiplayer.
Godzilla en de andere speelbare monsters controleren zeer lomp en traag. Ze bewegen zich traag voort, moet draaien met de schouderknoppen en kunnen niet lopen. Ook zijn hun aanvallen zijn heel lomp en onnauwkeurig. Langs de ene kant komt dit de gameplay niet echt ten goede gezien de controles niet echt degelijk zijn, maar het geeft ons wel een gevoel van een groot, log, reusachtig beest te besturen (of een kerel in een rubber pak) en dat gevoel is passend. Het feit we ook eens de atomische adem en andere speciale aanvallen van monsters kunnen hanteren (compleet met oldschool speciale effecten uiteraard) konden we ook zeker smaken.
Het grote minpunt aan Godzilla is dat de gameplay aan de eentonige kant is. Tijdens het spelen kan je maar twee dingen doen: gebouwen vernietigen en slaan op andere monsters. Twee heel leuke bezigheden weliswaar, maar dit kan moeilijk een spel vullen. De grote verzameling monsters verlengt de speelduur aanzienlijk en daarvoor verdienen de makers alle lof. Het is gewoon jammer dat ze niet meer deden met het concept.
De graphics van het spel wijzen duidelijk op een port van de PlayStation 3 en zelfs voor last-gen spel zouden deze graphics ondermaats zijn. Dit is jammer gezien de monsters er zeer degelijk uitzien, maar de effecten en omgevingen niet. Ze hadden dus de kunde om meer te doen. Qua muziek en geluid zijn we echter wel onder de indruk. Het spel gebruikt liedjes en geluidseffecten uit de originele films terwijl het stemwerk cheesy overkomt, maar net geloofwaardig genoeg is om ons dat tokusatsu gevoel te geven.
Godzilla als spel kan je op twee manieren ervaren. Als fan van kaiju films en als gamer op zoek naar een actiespel. De fans kunnen blij zijn want het oog voor detail en de fanservice in dit spel is van hoogste niveau. De gemiddelde gamer zal hier weinig aan hebben, maar als introductie tot het genre is het zeker te doen. Het is een traag en lomp actiespel met ondermaatse graphics, maar het simuleert heel mooi het gevoel van een enorm monster zijn te zijn dat het leger niet kan tegenhouden. Als deze ervaring je interessant lijkt, moet je Godzilla zeker een kans geven. Je zal nog aangenaam verrast zijn.