Review: Guilty Gear -Strive- (PlayStation 4)
Arc System Works is misschien wel de beste ontwikkelaar van fighting game ter wereld, en met Guilty Gear Strive krijgen we hun meest vriendelijke fighting game tot nu toe.
Arc System Works heeft zich tot het uiterste ingespannen om Guilty Gear Strive voor nieuwkomers te vereenvoudigen. Wat dat betekent voor veteranen is dat er minder luchtmobiliteit, kleinere combo’s, en meer schade is. Ondanks die verhoogde schade, is het veel moeilijker om combo’s te landen, omdat het moeilijk is om schade van lichte aanvallen om te zetten. Het gatling-systeem, waarbij een stoot opheft in een schop, die opheft in een schuine streep, enzovoort, zal hier niet worden gevonden. Er is een veel grotere nadruk op footsies en het neutrale spel, waar je zorgvuldige beslissingen moet nemen om je zware aanvallen uit te voeren. Er zit een weloverwogen tempo in het spel, waardoor het in schril contrast staat met eerdere Guilty Gear-titels.
In de praktijk is Guilty Gear Strive geweldig om te spelen, ongeacht de veranderingen. Het voelt nog steeds aan als Guilty Gear, met mechanics zoals de Roman Cancel – een beweging waarbij je op drie aanvalsknoppen drukt om de animatie van een aanval te annuleren ten koste van een meter – die terugkeren om je eraan te herinneren dat er geen ander vechtspel ter wereld is zoals deze. Het langzamere tempo betekent ook dat elk personage gewichter aanvoelt, idem de aanvallen.
Er zijn 15 personages in de eerste selectie van Guilty Gear Strive, die klein zou aanvoelen voor elk ander vechtspel, ware het niet voor de enorme diepte en variëteit tussen elk van hen. Het grootste deel van de cast keert terug, variërend van oude rotten Ky Kiske en Faust, tot relatieve nieuwkomers zoals Ramlethal Valentine, tot de langverwachte terugkeer van Anji Mito.
De twee nieuwkomers op de selectie passen ook mooi bij de rest van de cast. De eerste, Nagoriyuki, is een kolossale vampiersamoerai die langzaam beweegt maar hard slaat. In tegenstelling tot Nagoriyuki is de tweede nieuwkomer de op rushdown gefocuste Giovanna. Ze blinkt uit in het onder druk zetten van tegenstanders. De diversiteit van de speelstijl van elk personage is het bewijs van hoe goed elk personage is ontworpen. Niemand voelt zich misplaatst en karakterspecifieke matchups vereisen verschillende benaderingen voor correcte en effectieve gameplay.
Hoewel nieuwkomers de stappen zullen waarderen die zijn genomen om de gameplay toegankelijk te maken, is dit niet zo voor het verhaal. Strive komt letterlijk met een verklarende woordenlijst van termen en een chronologie van de gebeurtenissen Deze zijn, gezien de lange geschiedenis van de reeks, beide hard nodig als je enige hoop hebt te begrijpen waarom deze personages precies vechten. Het verhaal wordt dan ook verteld in ongeveer vier uur met daarbij de krankzinnige twists en anime logica die we gewend zijn. We zijn hier niet specifiek voor het geval, maar ergens maken de designs ons zeer nieuwsgierig.
Dit wil echter wel zeggen dat de singleplayer kort is. Naast het verhaal en locale multiplayer, is er ook de standaard survival en arcade modus met een practice modus. Het echte vlees van dit spel is dan ook vooral te vinden in de multiplayer, die uiteraard uitmuntend is met de sterke netcode die we gewend zijn van Arc System.
Qua graphics en geluid is de presentatie uiteraard boven alle verwachtingen. Arc heeft zijn eigen stijl ontwikkeld qua fighting game visuals en staat garant voor kwaliteit. De sterke soundtrack en het stemwerk spelen hier dan ook ook op in voor een totale ervaring om u tegen te zeggen.
Kortom, Guilty Gear Strive is een fighting game must (maar dat moesten we de grote jongens hier uiteraard niet vertellen), maar we kunnen vooral de effort om nieuwelingen te helpen waarderen. De wereld van Guilty Gear is dan ook één van de oudere in de fighting game wereld en we hopen dat hierdoor veel meer gamers deze gaan ontdekken.