Review: Hogwarts Legacy (PC)
De laatste keer dat ik Harry Potter fanfictie las, was ik ongeveer 15 jaar oud. Ik herinner me die jaren nog goed. Het was een tijd van zalige fantasie, waarin elk kind op school onvermoeibaar elk detail in het nieuwste Harry Potter boek doornam, zijn theorieën deelde, en zijn eigen originele verhalen smeedde over hoe het zou zijn om dat universum te verkennen en er echt, echt op afgestemd te zijn. In voor- en tegenspoed is Hogwarts Legacy een herleving van de magie van die tijd. Het is fantasy-fictie in videogamevorm, en hoewel het zeker niet zonder fouten is, zijn we nog nooit zo dicht bij die Zweinstein-droom geweest die we allemaal als kind hadden.
Hogwarts Legacy speelt zich af in de jaren 1800 en vertelt een geheel nieuw, origineel verhaal. De gebeurtenissen in het spel spelen zich ongeveer 100 jaar af voordat Harry Potter zelfs maar geboren was, en die buffer is belangrijk. Er zijn hier geen Dark Lord, Death Eater streken te vinden. Geen bliksemschicht litteken of Boy Who Lived profetie onzin. Het is een schone lei – de perfecte omgeving voor jou, beste lezer, om je stempel te drukken op deze legendarische wereld.
Je kruipt in de huid van een heks of tovenaar die op het punt staat zich als vijfdejaars in te schrijven op Zweinstein School of Witchcraft and Wizardry. Dat is erg onorthodox, zoals je al snel zult merken, want niemand heeft ooit gehoord dat een potentiële tovenaar pas op de rijpe leeftijd van 15 jaar een toelatingsbrief krijgt. Hoe dan ook, je avontuur begint nogal stroef en Hogwarts Legacy verspilt geen tijd om je midden in een samenzwering te duwen waarbij een gewelddadige Goblin genaamd Ranrok en je ongelukkige mentor Professor Fig betrokken zijn.
Na een korte tutorial waarin de basis van het toveren en de introductie van de hoofdrolspelers wordt uitgelegd, ga je naar Zweinstein. En het is werkelijk adembenemend.
Ik moet Hogwarts Legacy dit nageven: de films hebben altijd uitgeblonken in het tot leven brengen van deze mystieke school op het scherm, en het spel laat je erin leven. Na een hele week Zweinstein Legacy ben ik nog steeds onder de indruk van het feit dat ik zomaar uit het kasteel kan wandelen, een stevige wandeling kan maken over de iconische houten brug waar Cedric Diggory (mijn favoriet) Harry die vage hint over het bad gaf, en de heuvel af kan lopen om bij Hagrid’s Hut uit te komen, jaren voordat hij die ooit zou bewonen. De grootsheid van Zweinstein is hier duidelijk aanwezig, en dat is met gemak het sterkste punt van het spel.
Tussen je lessen Charms en Verweer tegen de Zwarte Kunsten door speel je spelletjes Summoner’s Court bij het Zwerkbalveld, neem je deel aan vliegproeven of ga je Hogsmeade in om je schoolspullen aan te vullen. Alsof het kasteel zelf nog niet gelaagd en dynamisch genoeg is, is er nog een hele open wereld om te verkennen. Buiten het terrein liggen mijnen, catacomben, kerkers en kleine dorpjes om te bezoeken. Daarbinnen zijn omgevingspuzzels, wilde beesten en dieren om te bevechten en te temmen, en zo veel kleine verzamelobjecten om, nou ja, te verzamelen.
Hogwarts Legacy heeft niet zo veel diepgang als bijvoorbeeld Skyrim, maar dat hoeft ook niet. Het heeft al de kracht van het merk Harry Potter achter zich, en het helpt dat de wereld zo smaakvol is, met kleine details die je bij elke stap zullen bekoren. Ik heb het over zwevende kaarsen die uit het niets verschijnen (het is een feature, geen bug), harnassen die knallen en vergrendelen als je erlangs loopt, en vreemde voorwerpen die gewoon rondvliegen en waarvan je je afvraagt of je ze kunt Accio-en.
De quests zijn prima, voor het grootste deel. De queststructuur van Hogwarts Legacy zorgt ervoor dat je tussen de lessen door kleine opdrachten uitvoert, zodat je nieuwe spreuken kunt leren die nodig zijn voor de volgende verhaalmissie. Er zijn zijmissies die je kunt aannemen van je medeleerlingen op school, en dat zijn meestal haalmissies, duels of korte stealth-missies. Dan zijn er de Merlin Trials, cryptische omgevingspuzzeltjes die over de hele wereld verspreid liggen en die je kennis testen van alle spreuken die je tot nu toe hebt geleerd.
We hebben het nog niet eens gehad over de Room of Requirement, of het feit dat je beesten kunt temmen en verzorgen. Hogwarts Legacy is een absoluut monster van een spel dat je urenlang zal vermaken. Er zijn grondstoffen om te verzamelen, planten om te kweken in de Room of Requirement die fungeert als je uitvalsbasis in Zweinstein, toverdranken om te brouwen en dieren om te voeden en te berijden. Natuurlijk zijn er ook bezemstelen om te verzamelen en races om aan deel te nemen. Alles wat je maar kunt wensen van je magische fantasieleven in Zweinstein is hier mogelijk gemaakt.
Zelfs de gevechten zijn leuk, hoewel ze soms nogal basaal aanvoelen, en het roept ook een ergernis op waarvan ik niet wist dat ik die had totdat ik dit spel speelde: voortdurend moeten wisselen tussen spreukensets, en niet genoeg spreukensets hebben om alle verdomde spreuken die dit spel je voor de voeten werpt te kunnen gebruiken. Daarover straks meer.
Je tikt op R2 om een basisbezwering uit te voeren, en je combo’s komen tot stand naarmate je meer nuttige spreuken, defensieve spreuken en meer offensieve spreuken leert. Ze zijn allemaal kleurgecodeerd, en vijanden kunnen verschillende gekleurde schilden opwerpen wanneer ze je aanvallen, wat betekent dat je hun schild moet breken met een geschikte spreuk voordat je hen schade kunt toebrengen. Een typisch gevecht bestaat erin dat je het schild van een vijand doorbreekt, gevolgd door een leuke combo-spam waarbij je ze bijvoorbeeld met Levioso de lucht in slingert en met Depulso achterover slaat. Of je kunt ze ontwapenen met Expelliarmus, en dat onmiddellijk laten volgen door Glacius om ze te vertragen, of Confringo om ze in brand te steken.
Als je in level stijgt, kun je Talentpunten gebruiken om je spreuken te verbeteren. Incendio hoeft niet alleen een vuurspreuk in de vorm van een jachtgeweer te zijn; je kunt nu ook een ring van vuur om je heen oproepen om vijanden terug te dringen. De spreuken in Hogwarts Legacy worden behoorlijk krankzinnig naarmate je verder speelt, en hoewel de gevechten nooit echt uitdagend worden, is het toch erg leuk om uit te vinden welke combo’s je kunt bedenken.
Wat wel vervelend is, is dat het spel je zoveel spreuken geeft om mee te werken, maar dat er niet genoeg hotbars zijn om ze allemaal op te bergen. Je krijgt in totaal vier hotbars, die elk vier spreuken kunnen bevatten. Het wisselen tussen de hotbars tijdens gevechten kan omslachtig aanvoelen, waardoor je gedwongen wordt om in elke hotbar combo’s in te stellen, zodat je tijdens het gevecht minder hoeft te knoeien. Maar als je niet aan het vechten bent en omgevingspuzzels aan het oplossen bent, of zelfs voorwerpen in de Room of Requirement probeert op te roepen of te verjagen, is het terug naar de menu’s als je al je gevechtsspreuken uit de ene hotbar haalt en een stel nieuwe inwisselt, zodat je wat kunt reorganiseren of een lichtgevende mot van de ene pilaar naar de andere kunt verplaatsen.
Als je je tijd niet verdoet met het spelen van Summoner’s Court of het uitvoeren van queesten, moet je je door de hoofdverhaallijnen heen worstelen, die verreweg het zwakste deel van het hele spel zijn. Hoewel Hogwarts Legacy fenomenaal werk heeft geleverd door de Harry Potter-wereld tot leven te brengen, schiet het helaas tekort op het gebied van het verhaal.
Het plezier van Hogwarts Legacy komt voort uit de aanwezigheid in de wereld en de betekenisvolle interactie ermee. Het euforische gevoel dat je krijgt als je op een bezemsteel van de grond schopt terwijl je over Zweinsveld naar Feldcroft vliegt, gaat nooit helemaal weg, en ik had het meeste plezier met dit spel toen ik de hele nacht gewoon vredig kon samenleven met de bewoners, flora en fauna. Er is altijd een kalmte en sereniteit geweest in het Harry Potter universum die Hogwarts Legacy hier zo mooi heeft vastgelegd. Het is moeilijk onder woorden te brengen.
Hogwarts Legacy vervulde een lang gekoesterde kinderdroom van mij: de droom om als kind een toelatingsbrief voor Zweinstein te ontvangen en met een toverstok rond te zwaaien om allerlei coole tovertrucs te doen. Slechte fanfic of niet, het is moeilijk om de hoeveelheid pure, ongebreidelde vreugde te negeren die ik uit het spel haalde door simpelweg aanwezig te zijn in de meeslepende wereld. Hogwarts Legacy gaf me de zeldzame kans om terug te keren naar een tijd die in sommige opzichten moeilijker was, maar in vele andere opzichten ook eenvoudiger. De fantasie van wat had kunnen zijn was zoet en mooi, maar ook verwoestend vluchtig. Maar misschien is dat wel het enige waar ik om kan vragen.