Review: Octopath Traveller II (PC)
Square Enix’ hit Octopath Traveler uit 2018 verkocht wereldwijd meer dan 3 miljoen exemplaren. Nu keert de serie terug met Octopath Traveler II. Nog steeds met de opvallende HD-2D-graphics van het eerste spel, neemt het vervolg wat zijn voorganger deed en bouwt erop voort, waardoor een unieke spelervaring ontstaat die je naar meer laat verlangen. Het is ook een volledig zelfstandig spel, dus het is niet nodig om de eerste titel uit te spelen.
Net als in het eerste spel kun je in Octopath Traveler II kiezen uit acht hoofdpersonen: Osvald, Castti, Throné, Ochette, Partitio, Agnea, Temenos of Hikari. Als je een hoofdpersoon kiest, heb je dat personage permanent in je groep, maar je speelt de rest van de personages en hun verhalen vrij tijdens de reis door de nieuwe wereld van Solistia, dus er is geen kans dat je iets mist en opnieuw moet beginnen.
Als je tijdens je reis partijleden verzamelt, kun je het eerste hoofdstuk van het verhaal van elk personage spelen. Dit kun je doen door meteen te spelen als je het personage tegenkomt, of door naar de herberg in een willekeurige stad te gaan en ‘Hear a Tale’ te kiezen in het menu. Er zijn voor- en nadelen aan beide manieren; direct spelen voelt vaak alsof het de voortgang belemmert en de stroom van actie onderbreekt, maar het betekent wel dat je EXP, voorwerpen en geld voor dat hoofdstuk krijgt, die dan worden overgedragen. Als je het hoofdstuk overslaat, voegt dat personage zich op level 1 bij de partij (of de bank als je al 4 partijleden hebt).
Geïntroduceerd voor dit vervolg, heeft Octopath nu een dag- en nachtcyclus. Deze kan handmatig worden geactiveerd, of op natuurlijke wijze door te wachten. Personages hebben verschillende vaardigheden bij nacht en dag, en NPC’s zullen zich verplaatsen of verschijnen afhankelijk van de tijd.
Elk personage heeft zijn eigen klasse, of dat nu Temenos de geestelijke is, of Osvald de geleerde, en alles daartussenin. Elk van deze klassen heeft zijn eigen vechtstijl, en een Path Action voor elk personage. Dit is een speciale actie die kan worden gebruikt buiten het gevecht om; zo kan Temenos, de plichtsgetrouwe geestelijke, overdag de mensen in de stad begeleiden, wat betekent dat ze hem volgen waar hij ook gaat tot hij anders zegt, maar ’s nachts kan hij informatie uit hen dwingen door met hen te vechten, en ervoor zorgen dat ze hun pauze bereiken.
Elk van de personages heeft een verhaal dat zo diepgaand is dat het een spel op zich zou kunnen zijn. Volledig ontwikkeld en genuanceerd, de plot van elk van hen drijft een verlangen om meer te weten te komen, om door te gaan, om meer te verkennen en om verder te gaan. Er is een constant gevoel van ‘net een beetje meer’, wat aantoont hoe leuk Octopath Traveler II is, en hoe graag we tijd en energie wilden steken in de voortgang van elk personage. Af en toe komt tijdens je reis de optie ‘Hear Travel Banter’ tevoorschijn, en dan speelt zich een kleine scène af met de partijleden. Dit is een erg leuk element dat bijdraagt aan de karakterisering.
Buiten de hoofdstukken zullen er ook ‘gekruiste paden’ zijn. Dit zijn korte missies waarbij twee reizigers betrokken zijn en die op de kaart worden gemarkeerd. Beide reizigers moeten in het gezelschap zijn om het verhaal te starten, of ze kunnen later worden toegevoegd, en het verhaal kan worden gestart vanuit de herberg. Net als het element Reisverslag zijn deze verhaallijnen erg leuk, en bieden ze een mooie gelegenheid om te zien hoe twee personages met elkaar omgaan en naar een gemeenschappelijk doel toewerken. Hoewel de leden in de partij zijn voor elkaars hoofdstukken, hebben ze geen interactie met het hoofdpersonage, behalve dat ze ondersteuning bieden tijdens gevechten – dus dit voegt een welkom gevoel van kameraadschap toe.
De personages zelf zijn ongelooflijk goed geschreven en het stemacteren voor elk van hen is van topniveau, waardoor de dialoog meer lagen krijgt. Het gevaar met zo’n grote cast is dat bepaalde facetten van de persoonlijkheden van de cast vaak opnieuw worden gebruikt, en ze kunnen soms een kopie en plaksel van elkaar zijn. Octopath Traveler II slaagt erin acht personages te presenteren die rijk zijn aan persoonlijkheid, elk met hun eigenaardigheden en hun eigen motivaties. Hun verhaallijnen zijn ook allemaal totaal verschillend, wat de zaken nog gevarieerder maakt. Wil je niet doorgaan op dit pad van wraak? Neem een pauze en richt je in plaats daarvan op het worden van een danser van wereldklasse. Er is zo veel variatie, en het voelt vaak alsof we verwend worden.
Niet alleen de personages zijn gevarieerd; alle plaatsen in Solistia hebben een andere sfeer. Van een wildwest-achtige stad tot een ijzige toendra, de omgevingen zijn stuk voor stuk gevarieerd met een verschillende esthetiek en unieke soundtracks. Het doorkruisen van Solistia werpt gevarieerde vijanden op de partij af, die specifieke zwakheden hebben en verschillende tactieken vereisen om de beste te zijn in turn-based gevechten. Ondertussen is het eenvoudig om van plaats naar plaats te gaan – je kunt snel reizen op de wereldkaart om plaatsen te bezoeken waar je al eerder bent geweest – en laadschermen tussen gebieden zijn er vrijwel niet, zodat alles naadloos aanvoelt.
Octopath Traveler II bouwt voort op zijn reeds esthetisch aantrekkelijke voorganger en is prachtig qua visuals. Door de combinatie van retro pixel art en 3DCG, ook wel HD-2D genoemd, is dit vervolg nog gedetailleerder. Alles ziet er zo scherp en expressiever uit dan voorheen, wat het gevoel versterkt dat dit een stuk beter is dan het eerste deel.
Het voelt echter wel alsof Octopath Traveler II een beetje struikelt met zijn verhaalprogressie. Het openen van de wereldkaart laat zien waar je voor elk hoofdstuk heen moet, en wat het aanbevolen niveau is om dat hoofdstuk te voltooien. Handig, maar het bereiken van dat niveau kan soms echt aanvoelen als een sleur, wat een deuk geeft in het verder vlekkeloze tempo van het verhaal. In het begin voltooiden we de hoofdstukken links en rechts, maar hoe verder we kwamen – en hoe hoger we moesten zijn – hoe moeilijker het werd.
Dit blijkt ook uit de repetitieve aard van sommige gevechten, met name de eindbazen. Sommige eindbazen hebben gigantische health pools, en het is echt een kwestie van een strategie vinden die tegen hen werkt, afspoelen en herhalen. Bij sommige van deze confrontaties voelt het alsof je op de automatische piloot werkt, en zonder zichtbare HP-balk – de namen van de vijanden zijn wit voor hoge HP, geel voor gemiddelde HP en rood voor lage HP – vroegen we ons af of het einde ooit in zicht zou zijn.
We bedoelen dit niet als een klacht over de gevechten, maar de mechaniek zelf is erg leuk. Vijanden hebben icoontjes onder zich die je moet opgraven om aan te geven wat hun zwakke punten zijn. Ze hebben een getal in een schild, dat aangeeft hoeveel aanvallen ze op hun zwakke plekken moeten incasseren voordat ze Break Point bereiken. Zodra de vijanden ‘gebroken’ zijn, vervalt hun beurt voor de huidige ronde als ze nog niet hebben gehandeld, en hetzelfde geldt voor de volgende beurt. Gebroken vijanden lopen ook meer schade op.
Elk personage heeft een andere Latente Kracht, die, zodra de meter gevuld is, wordt ontketend door op driehoek te drukken. Het gebruik van deze Latente krachten kan het tij van de strijd echt doen keren, en vormt een bijzonder boeiend tactisch element van de gevechten. Waar het op neerkomt is dat gevechten in korte uitbarstingen ongelooflijk glad en genuanceerd kunnen aanvoelen, maar hoe langer de gevechten duren, hoe meer het kan aanvoelen als een oefening in knoppen indrukken.
Octopath Traveler II biedt genoeg rijke, turn-based actie om de kleine gebreken van het gevechtssysteem te vergeven. Het is een adembenemend kunstwerk, tot de nok toe gevuld met verhaal en avontuur, ondersteund door een cast van ongelooflijke personages die je elke keer weer naar meer laten verlangen. Een meesterlijk gemaakte RPG.