Review: Tactics Ogre: Reborn (PC)

Het is misschien een remake van een remake, maar Tactics Ogre Reborn is een van de grootste spellen in zijn genre. Het heeft het genre jaren geleden effectief gevestigd en heeft in de jaren daarna nauwelijks iets verloren. Ik moet hopen dat Square Enix deze release heeft voorbereid om de lang sluimerende eigenschap een kick te geven, want met recht zou dit gewoon het begin moeten zijn van een grote eigenschap die komen gaat.

Tactics Ogre begint met een knal. Er is een groep kinderen die leven in een natie die verpletterd is in een conflict. Ze zijn uit op wraak en proberen hun leven te vergooien in een wanhopige wraakactie tegen een eenheid huurlingen die volgens hen verantwoordelijk zijn voor gruwelijke daden. Gelukkig voor hen was dat slechts een geval van persoonsverwisseling en zijn ze in werkelijkheid de “goeden” tegengekomen, die hen in plaats daarvan helpen hun gevangen plaatselijke heer te bevrijden. Van daaruit wordt deze groep – alweer kinderen – in dienst genomen en begint een episch verhaal van oorlogsvoering en geweld.

In de jaren sinds Tactics Ogre uitkwam – vergeet niet dat het oorspronkelijk een SNES-spel was – zijn er andere spellen gekomen die een nog grootsere draai geven aan epische, continentverwoestende oorlog. De Valkyria Chronicles-serie bijvoorbeeld, of de vier spellen in Trails of Cold Steel. Net als Tactics Ogre leent elk van die projecten zwaar op de esthetiek en structuur van historische epen als War and Peace of Taiko, en gebruikt die structuur om een aantal behoorlijk gewichtige vragen over conflicten van spelers te stellen.

Hoewel Tactics Ogre ouder is dan die andere titels, bevat het een niveau van nuance en diepgang in het schrijven dat destijds zeldzaam was voor games. De som hiervan is dat het spelen van Tactics Ogre vandaag de dag niet nostalgisch aanvoelt. Als je veel SNES-spellen vandaag speelt, moet je je verwachtingen aanpassen aan het soort verhalen dat destijds mogelijk was, gezien de beperkingen. Dat wil zeggen, je moet een zekere beknoptheid en efficiëntie verwachten bij zowel de karakterisering als de verhaalvertelling. Hier zou je dit echter rug-aan-rug kunnen spelen met iets als Triangle Strategy en de diepgang van beide evenzeer kunnen waarderen.

Concreet biedt Tactics Ogre een diep morele, vragende vertelling. Het vraagt spelers na te denken over wat gerechtvaardigd is in naam van oorlog, hoe individuen kunnen worden gemotiveerd tot een conflict, en de macrovragen over oorlogvoering zelf – het behandelt begrippen als imperialisme, racisme en klasse Ja, Tactics Ogre is zeer bereid tot filosoferen, en zowat elk moment waarop de personages hun spreekwoordelijke mond opendoen is de belofte dat je achterblijft met iets gewichtigs om over te mijmeren.

Het is meer dan een beetje tragisch dat de wereldgebeurtenissen zich blijven voltrekken om dergelijk materiaal steeds weer relevant te maken. De regisseur van Tactics Ogre, Matsuno Yasumi, heeft een groot deel van zijn carrière geworsteld met veel van deze thema’s (er zijn ook sterke thematische kruisingen met zijn andere iconische werk, Final Fantasy XII), en het is belangrijk dat de kunst dat doet. Mensen moeten worden uitgedaagd op hun aannames en hun kijk op gebeurtenissen in de echte wereld, en de parallellen met Tactics Ogre, en de manier waarop het aannames en perspectieven op conflicten aanpakt, zijn schrijnend.

De gameplay zelf blijft fundamenteel onaangetast van de PSP-remake, en dat is een goede zaak, aangezien Tactics Ogre al een diep en rijk gevechtssysteem bood. Square Enix heeft echter wat aan de randen gesleuteld om de zaken te stroomlijnen, en het zijn bijna allemaal positieve veranderingen. Sommige van deze veranderingen zijn zeer klein; het spel toont nu bijvoorbeeld een trajectmarkering voor afstandsaanvallen. Waar je vroeger een kostbare fout kon maken door hoogte en terrein verkeerd in te schatten en uiteindelijk een aanval miste (of, erger nog, per ongeluk een bondgenoot raakte die tussen jou en je tegenstander stond), weet je nu meteen of de vijand veilig kan worden aangevallen. Het is ook mogelijk om naar believen eenheden op te leiden via een trainingsoptie tussen gevechten door, maar level caps voorkomen ook dat je te overmachtig wordt en daardoor de strakke balans van kritieke gevechten verpest.

Je kunt nu gevechten verkennen voordat je troepen inzet, waardoor je de formatie van een groep op een meer strategische manier kunt benaderen. Ook de speciale aanvallen, vaardigheden en het uitrustingssysteem zijn aangepast. Ik weet zeker dat er een aantal diehard fans van het PSP origineel zullen mopperen op deze vernieuwingen (althans in het begin), maar de grote som is dat Tactics Ogre Reborn een gestroomlijnde en efficiënte ervaring is, en daardoor toegankelijk voor moderne spelers. Het ontwikkelingsteam heeft dat bereikt zonder iets van de statistische manipulatie, het klassenbeheer en de tactische diepgang op te offeren, dus wat mij betreft is het een win-winsituatie.

Zoals nu standaard is voor het genre, voer je in elk gevecht het bevel over een kleine eenheid van individuele soldaten, die je beurtelings door een raster beweegt en hun unieke vaardigheden gebruikt om vijanden onderweg uit te schakelen. Tactics Ogre heeft een uitgebreid taaksysteem, waarbij elke taak een duidelijk nut heeft op het slagveld. Je ziet dat modernere tactische spellen voortbouwen op wat Tactics Ogre deed. Triangle Strategy, bijvoorbeeld, structureerde betere synergieën tussen eenheden, zodat er meer aandacht was voor het zorgvuldig verplaatsen van de groep, terwijl het er in Tactics Ogre meer om gaat dat elk individu in je team zich staande houdt op het slagveld. Toch is het opnieuw verrassend hoe modern Tactics Ogre blijft aanvoelen om te spelen.

Het enige gebied waar ik vraagtekens bij heb, is de presentatie. Dit is de eerste keer in lange tijd dat we een Tactics Ogre op een groot scherm zien, en hoewel Square Enix zijn best heeft gedaan om de prachtige vormgeving van de PSP-titel te behouden, valt deze esthetische benadering een beetje tegen. De portretten van de personages zijn absoluut prachtig, net als de interface en de splash art. Alleen de slagvelden en sprites herinneren je eraan dat dit inderdaad oorspronkelijk bedoeld was voor een klein scherm. Het stemacteren is ook vrij slecht. Ik kan me eigenlijk niet herinneren of er in eerdere versies van Tactics Ogre stemacteerwerk was, maar ik geloof dat ik me dat wel zou herinneren als het zo slecht was, dus ik vermoed dat dit een nieuwe toevoeging is (en dus een miskleun).

Het is een groots jaar geweest voor Square Enix, zowel wat betreft het terugbrengen van oude titels als het produceren van enkele nieuwe ideeën. Ik heb het gevoel dat ik dit al tientallen keren heb geschreven of gezegd, maar ik ben bang dat Tactics Ogre Reborn over het hoofd wordt gezien omdat het na een heleboel andere JRPG’s en strategie-uitgaven komt, en mensen hebben maar zoveel tijd tot hun beschikking. Het zal gemakkelijk zijn om naar de relatief bescheiden sprites en “retro” presentatie te kijken en in plaats daarvan iets als The DioField Chronicle op te pakken (op zich natuurlijk een uitstekend spel).

Maar Tactics Ogre Reborn is de essentie van een van de ware meesterwerken van de videogame. Bij deze, tweede remake, heeft het bewezen dat het functioneel tijdloos is, zowel qua verhaal als qua spelkwaliteit. Vóór Tactics Ogre waren er niet veel tactische JRPG’s, en degenen die er waren, keken grotendeels naar Fire Emblem voor inspiratie. Het isometrische gevechtssysteem dat zo veel tactische JRPG’s tegenwoordig gebruiken, is echter rechtstreeks geïnspireerd door twee klassiekers: deze en Final Fantasy Tactics. We hebben veel aan Tactics Ogre te danken, en Reborn laat zien hoe speelbaar het nog steeds is.