Review: Tales of Symphonia Remastered (PlayStation 4)

We leven in tijden waar remasters al lang niet meer uitzonderingen zijn. Niet alleen kunnen nieuwe generaties aan gamers oudere games nog eens proberen, maar het laat oude rotten om games te proberen die ze vroeger gemist hebben. Het is dan ook van vitaal belang dat een remaster het beste van zichzelf geeft. Is Tales of Symphonia Remastered dergelijk spel?

Tales-games staan vooral bekend als action-RPG’s, maar in deze moderne tijd is dat begrip behoorlijk verwaterd. Mensen gooien allerlei verschillende spellen in die emmer. In werkelijkheid leunt de overgrote meerderheid van die action-RPG’s meer aan bij pure actiespellen die toevallig cijfers laten verschijnen als je dingen raakt.

Er is een dunne lijn tussen de RPG-elementen die er zijn en de manier waarop je het spel speelt. In veel actiespellen hoef je alleen de basisgevechtsmechanismen te begrijpen om succes te hebben. Turn-based RPG’s vallen door hun aard meer aan de kant van de statistieken. Omdat je geen directe controle hebt over het gevecht, heb je geen andere keuze dan beslissingen te nemen op basis van de cijfers in het spel.

De gevechten in Symphonia overbruggen effectief de kloof tussen turn-based RPG en actiespel. Hoewel je vaak op vijanden loopt te meppen, is meppen niet je enige zorg. Tales leent elementen van vechtspellen in die zin dat je basisaanvallen kunt combineren met speciale aanvallen, Artes genaamd, om met combo-aanvallen de schade te maximaliseren. In tegenstelling tot de meeste vechtspellen zijn je combo-opties echter over het algemeen beperkt. De combat van Symphonia kan daardoor stroef overkomen, omdat je combo’s niet lang zijn en het voor vijanden makkelijk is om je tussen de gaten van je aanvallen door af te straffen.

De gaten dwingen je echter om te strategiseren. Dit is een spel waarin het de bedoeling is dat je schade oploopt, niet anders dan hoe de speler en de vijanden om de beurt klappen uitdelen in een turn-based RPG. Je moet je inzicht in de actiemechanismen afwegen tegen de langetermijngevolgen van het uitdelen van schade. Door dit evenwicht wordt blokkeren een verrassend belangrijk mechanisme. Veel vijanden verleiden je om ze meedogenloos aan te vallen, maar als je in het aas trapt, zullen ze snel je HP uitputten en je overweldigen. Soms is het beter om op veilig te spelen en een moment te kiezen waarop je groep je het beste kan ondersteunen voordat je de aanval inzet.

Symphonia brengt de gevechten zorgvuldig in balans, zodat ze altijd boeiend blijven. Ze zijn leuk omdat het leuk is om dingen te raken. Ze verlopen in een snel tempo en je gaat vaak zonder veel onderbreking van het ene gevecht naar het andere. Ondanks het snelle tempo houden de strategische overwegingen over hoe je je partij opbouwt en op ze vertrouwt je interesse vast. Het is een zeer volledige ervaring.

Een even bevredigende ervaring zit in elk ander onderdeel van de RPG-ervaring. Symphonia staat stil bij de details, waardoor de wereld die je verkent tot leven komt. Elke kaart die je doorkruist lijkt op het eerste gezicht eenvoudig, maar zit boordevol details als je bereid bent je ermee bezig te houden. Ik heb het niet zozeer over visuele details op zich, maar meer over de duizelingwekkende hoeveelheid dingen die je kunt ontdekken als je bereid bent ernaar te zoeken. Van schatten tot papegaaien die eigenlijk vermomde culinaire koks zijn, het spel beloont je voortdurend als je van de gebaande paden afwijkt.

De beste manier waarop het spel je beloont is misschien wel via de personages. Symphonia vertelt een groots verhaal dat in allerlei dramatische richtingen draait, maar dat was nooit wat me ertoe aanzette om te blijven spelen. In de Tales-spellen, en vooral in Symphonia, doen de personages het meeste werk. Ze zijn gewoon leuk om mee om te gaan! De dialoog benadrukt vaak de verschillende karakterdynamieken op een natuurlijke, bijna moeiteloze manier. In tegenstelling tot veel andere RPG’s heb je niet het gevoel dat je nieuwe strijdmiddelen verzamelt, maar meer dat je vrienden ophaalt om mee te spelen. Zelfs de pauzes tussen de gebeurtenissen in het verhaal maken niet veel uit als je de personages hoort kletsen over onzin.

Symphonia maakt handig gebruik van de kracht van de personages door ze te gebruiken als een stimulans om te verkennen. In de hoekjes en gaatjes van het spel zitten veel optionele dialogen verborgen. Tales games hebben “skits” die af en toe op het scherm verschijnen, afhankelijk van waar en wanneer je naar een locatie gaat. Met deze skits kun je luisteren naar de gesprekken die je personages onderweg voeren. Dit zijn gemakkelijk de meest vertederende elementen van het spel. Weinig RPG’s en nog minder verhalen nemen de tijd om de meer alledaagse momenten van personage-interactie te beleven, maar in dit soort gesprekken leer je mensen echt het beste kennen. Vaak is het verkennen van sketches of andere optionele scènes de beste beloning die de spellen te bieden hebben.

Symphonia is een lang spel, maar met zijn unieke aanpak van gevechten en dialoog voelt het nooit zo aan. Het spel blijft nooit te lang bij één ding hangen; het houdt je constant in beweging naar het volgende gevecht, de volgende sketch en het volgende te verkennen gebied. De enige dingen die je echt kunnen vertragen zijn een bijzonder moeilijke baas of puzzel.

Op al deze manieren regenereerde Symphonia de typische RPG-conventies tot een goed afgeronde en bevredigende ervaring. Elk aspect voelde fris aan en dwong me om te blijven spelen. Gevechten verlopen in een snel en bevredigend tempo. Hoe je je team opbouwt maakt een merkbaar verschil in je strategie. De wereld is gedetailleerd en leuk om te verkennen. Het reizen met de rag-tag groep avonturiers van het spel maakt de situatie steeds leuker. Zelfs de puzzels blijken echte obstakels te zijn. Symphonia is het volledige pakket.

Doet deze remaster dan hetzelfde? Op de Playstation 4 in ieder geval, zou ik zeggen van wel. Deze laatste conversie vertaalt de vorige degelijke Playstation 3 port op een hogere resolutie. Het enige probleem is dat de PS3-versie de oorspronkelijke framerate van 60 frames per seconde van het spel halveerde, omdat die op zijn beurt gebaseerd was op de Playstation 2-versie die die concessie al had gedaan ten opzichte van het Gamecube-origineel.  Maakt de 30 frames per seconde deze versie van Symphonia onspeelbaar? Niet echt – zelfs met zijn vechtspel-achtige gevechten is dit niet het soort spel dat precieze inputs of feedback vereist. Het is spijtig, maar zeker geen dealbreaker.

Tales of Symphonia Remastered is in ieder geval een sterke ervaring, maar kenners wisten dat dit al het geval zou zijn. De hogere resolutie is mooi meegenomen, maar het feit dat dit spel een nieuw publiek kan bereiken is veel meer waard. Wie op zoek is naar een oerdegelijke JRPG ervaring zal hier zeker wel zijn slag slaan!