Review: Tales of Zestiria (PlayStation 4)

De laatste tijd worden we zwaar rond de oren geslagen met krachtige JRPG’s. Naast Disgaea 5 en uiteraard Dragon Quest Heroes kregen we deze maand ook nog eens de nieuwste telg van de Tales reeks genaamd Tales of Zestiria. Deze langlopende RPG-reeks is al altijd een beetje een vergeten zoon geweest in het Westen ook al zijn er al 15 games in de reeks bij ons uitgekomen! Het moet dus zeker niet onderdoen voor krachtige reeksen zoals Final Fantasy. Zal Zestiria deze lange traditie eer aan doen of wordt het een domper?

Als er één ding is dat de Tales reeks enorm goed doet, dan is het de traditionele waarden van de JRPG hoog houden. Terwijl andere reeksen eerder experimenteren en soms goede, maar ook zeer slechte games maken, weet de Tales wat het wil zijn en wat het zijn fans wil bieden. Fans weten dan ook altijd wat ze kunnen verwachten van de reeks. Grote anime stereotypes en manga avonturen gebaseerd op middeleeuwse fantasie zijn dagelijkse kost bij deze games, maar na 15 games zijn deze zo goed uitgewerkt dat zelfs deze clichés nog steeds fris en leuk overkomen.

Het verhaal volgt de jonge Sorey die al heel zijn leven woont in een dorp met de Seraphim, een aantal magische wezens. Algauw verlaat hij zijn dorp wanneer blijkt dat hij de Shephard is (nee, niet die uit Mass Effect), een Jezus-achtige figuur die het kwade uit de wereld moet verbannen. Samen met een groep mensen en Seraphim die hij doorheen het verhaal verzamelt zal hij dus op avontuur moeten gaan om deze kwaadaardigheid een kopje kleiner te maken met veel explosies en wapengekletter als gevolg.

Heel interessant is de nadruk dat Zestiria legt op Open World Gameplay. Waar vorige games (en JRPGs in het algemeen) zich vooral focussen op strakke omgevingen waar je niet in kan verloren lopen opdat het verhaal blijft voortgaan, laat Zestiria daadwerkelijk je hand los. Je kan vrij rondlopen in de open omgevingen en hoewel je altijd wel een doel hebt, ben je enorm vrij om je eigen avontuur te maken en zelf op ontdekkingsreis te gaan. Ook qua systeem achter je personages ben je enorm vrij. Vaardigheden kunnen aangeleerd worden die werken binnen en buiten gevechten, harnassen kunnen gemixed worden of versterkt worden totdat ze de vorm aannemen die jij nodig hebt qua statistieken en er zijn meer dan genoeg geheime boosts en versterkers die je kan vinden, maar die verstopt zijn in de wereld. De vrijheid is vrij overweldigend op het eerste zicht, maar de dieptegang is zeer gewenst voor meer ervaring spelers.

Ook tijdens gevechten heb je een mix van oude en nieuwe elementen. Je bent nog steeds vrij om rond te lopen, op vijanden te slaan en je Artes te gebruiken, maar dit is nu veel strategischer bepaald. Je Seraphim kunnen immers niet alleen vechten, maar moeten samenwerken met de menselijke personages. Je kan makkelijk switchen tussen Seraphim, maar hierdoor is blindelings aanvallen ten sterkste af te raden. Je Seraphim en menselijke personages kunnen ook tijdelijk fuseren tot een armatization, een soort super vorm. Dit heeft ook zijn strategische gebruiken gezien je tijdens dit proces even die twee personages kwijt bent en één super personage is niet altijd even nuttig als twee gewone personages. Net zoals de systemen buiten het gevecht is dit op het eerste zicht overweldigend, maar het spel opent pas doorheen het verhaal bepaalde mogelijkheden opdat je niet opeens verdrinkt in al deze opties en je de leercurve goed kunt doorstaan.

Qua presentatie, graphics, soundtrack en geluid zitten we een beetje met onze handen in ons haar. Op sommige vlakken scoort Zestiria enorm hoog en op sommige vlakken bijna lachwekkend slecht. De designs van de personages zijn enorm sterk, zeker in hun super vormen zijn deze best imposant, en de soundtrack is van enorm hoge kwaliteit. Dit maakt het daarom pijnlijk dat de graphics eigenlijk niet zo goed zijn. We kunnen hiervoor zeker gedeeltelijk de schuld geven aan het feit het spel ook op PlayStation 3 uitkwam en niet enkel op PlayStation 4, maar eigenlijk hoort dit niet meer gezien we nu al twee jaar in de next-gen zitten. Ook het Engels stemwerk laat steken vallen, zeker vergeleken met de krachtige performances die we hoorden in Dragon Quest Heroes. Lang leve Japanse stemmen in dit geval.

Is Tales of Zestiria de moeite waard? Zeker en vast. Het heeft minpunten qua grafische vlak, maar niet elk spel moet eruit zien zoals Metal Gear Solid V. Het spel speelt vlot en het is weerom een hulde aan alles wat de JRPG groot heeft gemaakt. Zijn jullie een fan van dit genre of hebben jullie al altijd een interesse gehad erin? Dan zal Zestiria zeker jullie aandacht waard zijn!