Review: Final Fantasy VII Rebirth (PlayStation 5)
Final Fantasy 7 Rebirth is een game die heel dicht bij perfectie komt en waarin iedereen iets voor zichzelf zal vinden. De ontwikkelaars zijn erin geslaagd om een titel te creëren die een harmonieuze synthese is van schijnbaar volledig verschillende speelstijlen: een “zoek-en-vind” open wereld met een compact, lineair avontuur, boordevol plezier.
Het verhaal van het spel begint precies op het moment waarop het verhaal van Final Fantasy 7 Remake eindigt – als afleveringen van een serie die naadloos in elkaar overlopen. Na het spectaculaire vernietigen van de Mako-reactor in de stad Midgar, ontsnapt Cloud en de rest van het Avalanche-team buiten de grenzen van de metropool. Dit betekent echter niet dat ze veilig zijn – een reis wacht op de helden, die zowel een vlucht voor het Shinra-concern als een achtervolging door de demonische Sepiroth is.
Het moet meteen gezegd worden dat het moeilijk is om Rebirth te benaderen zonder kennis van het vorige deel van de remake. De beschikbare samenvattingsvideo in het hoofdmenu is een zeer beknopte samenvatting, en tijdens het spel zullen we bekende personages en directe voortzettingen van verhaallijnen tegenkomen. Aan de andere kant kunnen fans van The Witcher of de Mass Effect-serie teleurgesteld zijn dat ze de voortgang van personageontwikkeling niet kunnen overzetten vanuit de vorige versie.
Na de pre-release aankondigingen van het spel, waarin de nadruk werd gelegd op het verlaten van de stad Midgar, verwachtte ik dat Square Enix de spelers een andere enorme open wereld zou presenteren, gevuld met zijmissies en verzamelobjecten. Ik ben geen fan van dit soort producties en daarom ben ik een paar jaar geleden afgehaakt van Final Fantasy 15. Tot mijn vreugde bleek de titel echter verrassend intiem en… lineair te zijn op dit gebied.
De wereld van het spel is verdeeld in opeenvolgende kleinere gebieden, waarin we maximaal een paar zijmissies zullen vinden, en herhaalbare activiteiten genaamd “onderzoek”. Dit omvat het activeren van oude radiotorens, het bereiken van kristallen en ze scannen met een speciaal apparaat, of het verslaan van mini-bosses. Het uitvoeren van zijmissies verdiept de “band” met leden van ons team, wat zich vertaalt naar bonussen in gevechten, en het uitvoeren van onderzoeken beloont ons met punten die we kunnen inruilen voor versterkende Materia-edelstenen.
We beginnen ons avontuur op het moment dat het vorige deel eindigde. Meestal, na het bereiken van een nieuw gebied in de wereld, geeft het hoofdverhaal ons redelijk wat “vrije tijd” om zijmissies aan te nemen. Dus ik vermoed dat de bedoeling van de makers was dat de speler naar een nieuwe locatie zou gaan, deze zou “opruimen” van missies en extra activiteiten, en pas daarna het verhaal zou voortzetten en naar een nieuwe plek zou gaan. Natuurlijk kunnen we op elk moment teruggaan naar eerder bezochte regio’s om onvoltooide zaken af te handelen. We hoeven ons geen zorgen te maken dat we iets missen, omdat het spel duidelijk navigatie-icoontjes laat zien, evenals het aantal voltooide en resterende taken op een bepaalde kaart.
Verveling? Niet hier. Final Fantasy 7 Rebirth is gevuld met plezier. De makers hebben het verhaal van het spel gepresenteerd in een zeer lichte toon. Hoewel er natuurlijk ontroerende en ernstige momenten zijn, hebben we veel vaker te maken met karikaturale “japanse” karakters – we zullen een hele reeks overdreven personages tegenkomen op onze reis. Hoewel de capriolen van de personages soms enigszins gênant zijn om naar te kijken, heeft hun energie die van het scherm spat me effectiever aan het scherm gekluisterd dan wanneer ik naar de ontwikkeling van een ernstig, pompeus epos zou kijken.
Final Fantasy 7 Rebirth doet er alles aan om te voorkomen dat de speler in monotonie vervalt. De ontwikkelaars gooien voortdurend nieuwe logische of behendigheidsminigames in, zodat we even kunnen pauzeren van het rennen en vechten tegen monsters. Deze komen zowel voor in zijmissies als tijdens het volgen van het hoofdverhaal. Naast de regelmatig terugkerende kaartspellen van Queen’s Blood, zullen we ook zwemmen met dolfijnen, piano spelen of een militaire parade dirigeren. Er zullen zelfs “rails shooter”-segmenten verschijnen of een competitie die lijkt op Rocket League, maar dan met vier teams en vier doelen.
Het spel heeft een zeer hoog niveau aan visuele presentatie, vooral op het gebied van karaktermodellen. In tussenfilmpjes en close-ups kunnen we details zien, zoals subtiele sproeten op het gezicht van Tifa of een lichte glans van lippenstift op Aerith’s lippen. Verder is de soundtrack van bovenste plank met verschillende remixes en variaties op de OST van het origineel iconisch spel. Ook het stemwerk verdient veel lof.
Final Fantasy 7 Rebirth is een fantastisch avontuur en zelfs na tientallen uren spelen blijft er een licht gevoel van ontevredenheid hangen. Maar het aantal minigames en “amusements”-segmenten kan voor sommige spelers moeilijk te slikken zijn en een gevoel van vertraging in het verhaal veroorzaken. Tijdens deze momenten vertraagt het verhaal aanzienlijk en kan de speler gewoon wat tijd besteden aan het leren kennen van de leden van zijn team en de banden die hen verbinden of scheiden. En er zijn veel van zulke momenten, want de makers hebben ervoor gezorgd dat elke belangrijke personage voldoende “screentijd” krijgt.
Square Enix heeft een van de beste games van de afgelopen jaren afgeleverd, die een waardige herinterpretatie is van een iconische klassieker. Het is onbetwistbaar dat dit een must-play is voor fans van de serie, maar in combinatie met de Remake vormt Final Fantasy 7 Rebirth een perfect instappunt voor mensen die niet bekend zijn met de serie. Het is een avontuur boordevol plezier, met flair voorbereid maar ook met grote zorg.
