Review: One Piece Odyssey (PC)

One Piece: Odyssey is iets van een gelegenheid. Nadat zes maanden geleden de 25e verjaardag van de manga werd gevierd, is er een begeleidend spel uitgebracht om de mijlpaal te herdenken. Met tientallen uren, uitstekende turn-based RPG gameplay en veel anime shenanigans, is het een van de beste adaptaties tot nu toe.

One Piece: Odyssey is een volledig op zichzelf staand verhaal waarin hoofdpersoon Monkey D. Luffy (ook bekend als Straw Hat Luffy) opnieuw feest viert met zijn piratenbende, de Straw Hat Pirates. Een verblindende lichtstraal weerklinkt uit het midden van de oceaan en belooft de goudhongerige bemanning een schat. Bij het onderzoeken van deze anomalie lijdt de bemanning schipbreuk en verliest ze haar krachten. Als ze op het eiland Waford belanden, komt de bende gelukkig terecht bij de bron van het licht; maar het is een zware strijd voor de strooien hoeden in de strijd om betekenis te vinden en hun krachten terug te krijgen.

De bende wordt vergezeld door de nieuwe personages Adio en Lim. Vooral Lim komt goed van pas en helpt de groep bij het reizen, want zij kan de herinneringen van de groep oproepen en gebruiken om ze naar bekende One Piece locaties te brengen. Deze locaties worden belangrijk voor een aantal redenen, want als een gebied is voltooid en een baas is verslagen (vaak een van de zeven krijgsheren van de zee) keert de bende terug naar Waford met een aantal vaardigheden hersteld. Deze vaardigheden kunnen ook worden verfijnd na het voltooien van een van de vier tempeldungeons van het eiland. Deze hoofdstuk voor hoofdstuk loop van het bezoeken van een bekende plek, het veroveren ervan, en dan terugkeren voor wat goede ouderwetse puzzel-oplossing is grondig boeiend. Maar dat gaat nog verder als je, zoals bij veel anime-naar-game adaptaties, de fanservice meerekent.

Gedurende One Piece: Odyssey zijn de bezoeken gevuld met nostalgie en vertedering voor de fans. Een bezoek aan de koninklijke stad Water 7 aan zee, waar industriële scheepswerven en winkelwijken samenkomen, voelt als een pretparkuitstapje als je per gondel door de grachten vaart. De zeer intense strijd tussen ijzer en staal in Marineford’s Summit War geeft een dergelijke inzet goed weer. Elke locatie is goed gerealiseerd, met levendigheid, kleur en zelfs gruis waar dat nodig is om de anime en manga tegenhangers te vertalen.

Voor fans is de aanpak van Final Fantasy VII Remake het meest aanlokkelijk. Elke locatie die je bezoekt is een herinnering en je verkent deze werelden nu in een nieuwe context, waardoor historische gebeurtenissen volledig kunnen veranderen. Dit opent de deur naar een aantal nieuwe mogelijkheden. Personages die elkaar anders nog niet hadden ontmoet, kunnen elkaar nu ontmoeten. Anderen kunnen op plaatsen zijn waar ze niet horen te zijn. Ik heb nog nooit een aflevering van One Piece gezien of de manga gelezen. Maar omdat ik alleen al door osmose enigszins bekend ben met de franchise, voelde dit soms behoorlijk impactvol aan. De thema’s en ideeën die komen kijken bij het vechten tegen de geschiedenis, die je zo graag ten goede wilt veranderen, zijn altijd actueel.

Maar ik wou dat het wat meer op dit idee inging. One Piece: Odyssey gaat een beetje uit de weg door niet echt drastisch van koers te veranderen. Trouwe fans zullen ongetwijfeld slimme details oppikken, maar er wordt niets catastrofaals veranderd. Waarom er niet helemaal voor gaan als het toch geen invloed heeft op het grotere universum?

One Piece: Odyssey is ook gewoon een leuke RPG om doorheen te branden. De omgevingen zijn quasi-open-wereld met onderling verbonden gebieden. Je avontuur lijkt erg op dat van traditionele turn-based RPG’s, maar met een aantal goede moderne gevoeligheden. Vijanden verschijnen alleen in gescripte verhaalmomenten of in de overwereld, wat betekent dat je veel gevechten zo vaak als je wilt kunt vermijden. Het spel is behoorlijk gul in de ervaring en de bessen (de in-game valuta) die het aan je uitdeelt. Auto-battling in combinatie met het verhogen van de gevechtssnelheid maakt het leven gemakkelijker op de tragere momenten die om meer grinding vragen. Behoudens belangrijke en gescripte momenten kun je ook uit elk gevecht vluchten. Dit alles zorgt voor een relatief soepele RPG-ervaring.

Er zijn echter wat kleine momenten waarop die ervaring te wensen overlaat. Moeilijkheidsopties zijn niet aanwezig in het spel, wat betekent dat als je alleen voor het verhaal gaat, je een beetje pech hebt. Er is geen auto-saving en opslagpunten zijn soms schaars. Vooral deze combinatie heeft me in de laatste momenten van Odyssey in de problemen gebracht, wanneer ik in een eindgevecht terechtkwam dat echt moeilijk was en ik dacht dat ik te weinig level had. Het probleem is dat ik niet terug kan naar een eerder moment om het uit te spelen. Dus voorlopig zit ik met een probleem in een verder geweldig spel, wachtend op een laatste moment van triomf. Hopelijk komt dat.

Al snel trok ik gevechten aan als een pro, door degenen die zwak waren voor een bepaald type vijand in een bepaald gebied weg te lokken naar een ander gebied waar ze in het voordeel waren. Combineer dit met het feit dat je een van je groepsleden in een beurt kunt wisselen (mits ze nog geen actie hebben ondernomen) met die in je reserves, en je voelt je goed uitgerust. Hoewel dit mechanisme niet perfect is en nog in de kinderschoenen staat, is het een uitstekende innovatie.

Het laatste deel van je strategie komt met de steen, papier, schaar stijl van speler en vijand types. Deze bestaan uit Snelheid, Kracht en Techniek. In plaats van individuele aanvallen te gebruiken, zijn het de personages zelf die het type bepalen. Luffy is een Power type, Usopp een Speed, Zoro een Technique, enzovoort. Ik hou van deze aanpak omdat het minder gedoe en verwarring oplevert.

De gevechten worden pittiger wanneer willekeurige optionele prestaties van je worden gevraagd, zoals het verslaan van een vijand in minder dan een x aantal beurten. Deze zijn de moeite waard om in de gaten te houden, want ze leveren vaak het tienvoudige op van wat je al aan het gevecht had verdiend. Voor de rest is One Piece: Odyssey een vrij vlotte JRPG. Levelling up doet al het cijferwerk voor je, behalve die welke je kunt opkrikken door accessoires en uitrusting aan slots in menu’s toe te voegen. Er zijn teamgebonden aanvallen (vaardigheden die meer dan één personage tegelijk gebruiken voor verwoestende schade) die kunnen worden vrijgespeeld door zijmissies in de overwereld te voltooien waarbij een kleiner deel van de grotere groep wordt samengevoegd.

Wat je dan nog rest is te genieten van hoe ongelooflijk anime en over the top de ervaring kan zijn. Telkens als er een krachtige aanval wordt gedaan, worden er oproerige cutscènes afgespeeld, of Luffy nu zijn benen tot grote lengte uitstrekt voor een krachtige trap, of het kleine rendier Chopper groter wordt en een spervuur van stoten uitdeelt. Hiermee kreeg het spel veel vrolijke lachsalvo’s, waarbij ik achterover leunde en de chaos liet ontstaan.

Afgezien daarvan staat je in One Piece: Odyssey. Side quests en premiejagen zijn ook een beetje een fetch-quest, maar dat is geen probleem als je daardoor meer tijd in de wereld van het spel doorbrengt. Elk personage heeft zijn eigen mogelijkheden om te gebruiken bij het verkennen en om meer onderscheid te maken. Luffy’s lange armen kunnen worden gebruikt als grijphaak om anders onbereikbare gebieden en voorwerpen te bereiken, terwijl het later verkregen partijlid Franky kan worden gebruikt om letterlijk bruggen te bouwen. Dit opent de deur voor meer geheimen en waardevolle voorwerpen om te ontdekken.

Met kerkers die gevuld zijn met boeiende puzzels en mysteries, bekende verhaallijnen onder een nieuwe lens en uitstekende turn-based gevechten is One Piece: Odyssey er een voor de boeken. Het is, met hier en daar wat noodzakelijke kleine verbeteringen, de blauwdruk van hoe anime games zouden moeten zijn. In een niche met historisch goede en minder goede delen, bewijst Odyssey dat de toekomst van One Piece er rooskleurig uitziet.