Review: Final Fantasy XVI (PlayStation 5)

Een Final Fantasy spel is meestal een eenmaal per generatie gebeuren. De PlayStation 3 had XIII, PlayStation 4 had XV en nu heeft de PlayStation 5 XVI. Dat zijn dus zeer grote verwachtingen om te vervullen voor een spel. Letterlijk 1 kans op een volledige generatie! Zal Final Fantasy XVI hier aan kunnen voldoen?

Om te zeggen dat Final Fantasy XVI een zeer sterke palmares heeft, is een understatement. Het is immers de eerste keer dat Naoki Yoshida, de producer van de sublieme MMORPG Final Fantasy XIV, een main spel mag produceren. Niet alleen dat maar hij brengt zijn doorgewinterde crew mee, waaronder componist Masayoshi Soken, een talent dat door velen de nieuwe Uematsu wordt genoemd. Toch wisten ze dat ze voor deze game, een hybride van actie en JRPG, gespecialiseerd talent nodig hadden. Niet enkel hebben ze daarvoor leden van de Kingdom Hearts en Nier Automata teams erbij gehaald, maar hebben ze Ryota Suzuki, bekend van Devil May Cry, specifiek gepoached van Capcom. Met zo een krachtige team erachter zijn de verwachtingen dus hoog.

Final Fantasy XVI vertelt het verhaal van Clive Rosfield, de prins van een vernietigd koninkrijk dat wraak zoekt voor zijn thuisland en de moord van zijn broer Joshua door de mysterieuze Dominant of Fire en zijn Eikon Ifrit. Dit kan je spelen in de demo die momenteel beschikbaar is. Zeker een aanrader om een feel voor spel te krijgen. Het verdere verhaal gaan we zeker niet spoilen, maar we kunnen verklappen dat de schaal groots zal worden met gevechten die groter en vernietigender zijn dan alle Final Fantasies voordien!

Het spel heeft qua gameplay een heel vloeiende open world aard waarbij je grotendeels Clive zal besturen terwijl hij de wereld van Valisthea doorkruist. Hierbij word je altijd vergezeld door zijn trouwe hond Torgal en enige zijpersonages die dan relevant zijn. Je kan doorheen een wereld reizen vol met open omgevingen en gevuld met personages. Naast het hoofdverhaal heb je uiteraard sidequests te doen. Deze komen in twee smaken. Standaard sidequests geven je ervaringspunten en geld terwijl speciale sidequests (met een plus icoontje) permanente upgrades vrijspelen zoals meer potions, crafting recipes en zelfs je eigen Chocobo.

Daarnaast heb je ook Hunts. Dit zijn supersterke vijanden die verborgen zijn in de wereld als mini en superbazen. Je krijgt cryptische hints naar de locatie van deze Marks en kunt ze dan zelf gaan zoeken. Hen neerhalen is vaak een uitdaging, maar zeker de moeite voor de ervaringspunten en vooral crafting materials die je eruit kunt halen. Bij de smid Blackthorne kan je deze dan inleveren voor betere wapens en harnas.

Combat is echt het hoogtepunt van het spel. Als actie game neemt het veel over van games zoals Devil May Cry zoals een fluide real time combo system, een parry systeem en vloeiende dodging van aanvallen.  Clive kan op zichzelf al vrij goed vechten en geeft in zijn arsenaal niet enkel een aantal aanvallen die hij geleend heeft van Dante, maar ook zijn trouwe hond Torgal die aanvallen kan starten of combo’s afwerken.

Daarnaast heeft hij ook de kracht van de Eikons, krachtige mythische wezens die elk gelinkt zijn aan een element. Deze vergaart Clive stelselmatig doorheen het spel en ze voorzien hem elk van drie unieke aanvallen en een super aanval. Clive kan drie Eikons meenemen elk gevecht en per Eikon twee aanvallen. Zodra je echter een aanval maximaal versterkt hebt via Ability Points is die niet meer gevonden aan zijn Eikon en kan je die meenemen met een andere Eikon. Zo heb je meer dan een half miljoen mogelijke combinaties qua aanvallen. Daarnaast heeft elke Eikon ook een unieke vaardigheid die je drastige voordelen kan bieden zoals teleporteren naar een vijanden of aanvallen afketsen. Deze tactisch gebruiken is zeer cruciaal bij de moeilijkere vijanden.

Combat volgt een strak stramien waarbij Clive en co stelselmatig simpelere vijanden kunnen uitschakelen, maar sterke vijanden en bazen hebben onder hun levensbalk een gele stagger balk die neerloopt naarmate ze schade nemen. Bepaalde aanvallen zorgen voor veel meer stagger schade dan andere. De kunst is dan vijanden te staggeren en zoveel mogelijk schade aan te richten terwijl ze staggered zijn. Dan doe je immers zeer veel bonus schade. Als kers op de taart kan Clive een Limit Break super modus activeren en op korte tijd een waar ravage aanrichten. Kortom, tactische mogelijkheden legio en die zal je zeker nodig hebben om de vijanden aan te kunnen. Het spel heeft toch wel een zekere moeilijkheidsgraad, hoewel je altijd de optie hebt om het makkelijker te maken.

Grafisch is dit een spel van bovenste plank en het draait goed. De animaties en vooral de particle effecten van de aanvallen zijn vaak spectaculair. Echt een lust voor oog. Toch is de ware pracht vooral voelbaar tijdens de cutscenes die zowel qua directie en als animatie enorn mooi ogen. Daarnaast zijn de Eikon battles, gevechten van enorme schaal waarbij bepaalde personages, Dominants genoemd, in reuzegrote manifesties van hun Eikons veranderen, enorm indrukwekkend. Niet enkel zijn deze visueel sterk, maar zijn ook speelbaar, waardoor ze dienen als echte climax momenten in het spel. Het spel draait in twee modi, een cinematische met nadruk op visuals en performance met nadruk op framerate. Wij hebben het vooral in performance gespeeld en het spel draaide enorm lekker.

Muzikaal spreken we hier van een echte tour de force van componist Masayoshi Soken. Met dit spel kan hij eens zijn ware kracht tonen en de OST van acht cd’s liegt er niet om. Bijna elke grote situatie en omgeving heeft een uniek liedje met vaak een bijhorend vechtliedje waarin het naadloos overgaat indien nodig. Dit is een techniek die ze in Final Fantasy XIV ook gebruiken met veel success. Vooral het liedje Find The Flame dat dient als het themaliedje voor Clive bij hype moment verdient alle lof. Het stemwork is ook enorm degelijk en verkoopt de personages echt. Dit wordt ondersteund door sterke directie tijdens de cutscenes waardoor het spel aanvoelt als je een speelbare TV-reeks speelt.

Kortom, is Final Fantasy XVI een kaskraker? Een volmondige ja. Naar onze mening is het een zeer makkelijke contender voor spel van het jaar en dat zeggen we niet snel. Het geheel voelt gewoon premium aan. Gameplay, visuals en sound vloeien samen om een verhaal te vertellen van een schaal en dieptegang dat we nog nooit gezien hebben in de Final Fantasy reeks. JRPG-fanaten en actie game fanaten zullen hier al zeker een aankoop vinden, maar iedereen die nood heeft aan een verhaal in een unieke wereld die volwassen, maar toch klassiek aanvoelt, moet het zeker een kans geven!