Review: Starfield (PC)

Vanaf de dag dat het werd aangekondigd, was het duidelijk dat Starfield een ambitieus project is dat grote beloftes doet over de mogelijkheden voor eindeloze verkenning en het smeden van je eigen pad tussen de sterren. Het lijkt bijna onmogelijk om deze beloften waar te maken, zelfs met de enorme vooruitgang in technologie en een erfenis van verhalende RPG’s zoals die van Bethesda. Maar nadat ik op het moment van vandaag zo’n 50 uur met Starfield heb doorgebracht en nog maar net aan de oppervlakte ben gekomen van wat de game te bieden heeft, kan ik met een gerust hart zeggen dat deze game op de een of andere manier bijna al die grote beloftes waarmaakt. Starfield is een gigantische game, een gigantische prestatie en een staaltje van verhalen vertellen over de omgeving, en de game geniet ervan om je naar het onbekende te stuwen en je aan te moedigen om op ontdekkingstocht te gaan.

Het is makkelijk om vergelijkingen te maken tussen Starfield en andere games die eerder zijn verschenen, maar geen van deze vergelijkingen vat goed samen wat de ervaring biedt. Toen ik voor het eerst begon te spelen, wilde ik het gewoon een mix-up van Fallout en Mass Effect noemen – het klassieke Bethesda-verhaal en dialoogsysteem overgeplant in een galactische omgeving vol met de unieke politieke zorgen die ruimteverkenning met zich meebrengt. Maar dat klopt niet helemaal. Starfield richt zich vooral op de mensheid en ons verlangen om altijd op zoek te zijn naar iets meer. Er is eerbied voor wetenschappelijke ontdekkingen, maar er wordt ook benadrukt dat de uitbreiding van het heelal de problemen van de mensheid niet zal oplossen. Dezelfde klassenstrijd, politieke verdeeldheid en ideologische oorlogen zullen blijven bestaan – en dat is nog voordat we ons zorgen gaan maken over wat er gebeurt als we buitenaards leven tegenkomen.

Vanaf het begin kies je welke rol je personage uiteindelijk zal spelen in deze wijde wereld. De tool voor het maken van personages is behoorlijk robuust en geeft je de vrijheid om te kiezen uit een reeks lichaamstypes en gelaatstrekken en om zelfstandig de voornaamwoorden van je personage te kiezen. In klassieke Fallout-stijl kun je ook het achtergrondverhaal van je personage samenstellen en, als je daarvoor kiest, maximaal drie optionele eigenschappen opgeven die relevant worden tijdens sommige ontmoetingen in de game. Omdat ik weet dat ik me vaak liever uit situaties praat dan dat ik vecht, koos ik ervoor om van mijn personage een ‘Industrialist’ te maken, wat hem een gladde prater maakte met wat vaardigheden in hacken, en bleef die aanpak de rest van het spel volgen. Optionele eigenschappen kunnen ook dingen doen zoals je personage een buff geven als ze dingen zeggen die hun metgezellen leuk vinden, of hun biologie veranderen zodat ze meer basisgezondheid hebben ten koste van de effectiviteit van helende voorwerpen. Sommige voegen zelfs extra personages toe aan het spel, zoals de aanbiddende fan die je overal volgt en je cadeaus geeft, of ouders die je nodig hebt om ze te steunen met regelmatige betalingen. Als je het spel met al deze personages wilt spelen, moet je het natuurlijk meerdere keren spelen, wat misschien een grote vraag lijkt als je bedenkt hoeveel uur het kost om het spel in één keer uit te spelen, maar als je ziet hoe vaak deze eigenschappen voorkomen in missies en dialoogopties, lijkt het erop dat de spelervaring wezenlijk anders zal zijn.

Nadat je je personage hebt aangemaakt, word je meteen meegesleurd in de actie en vanaf dat moment is het heelal je speeltuin. De belangrijkste questline is gebaseerd op je betrokkenheid bij een groep genaamd Constellation, die zich voornamelijk richt op het beantwoorden van de onbekende vragen van het universum door elke hoek van het melkwegstelsel te verkennen. Het is een kleine groep waarvan velen denken dat ze niet meer bestaat, maar alle leden zijn gepassioneerd over hun doel en ze staan allemaal klaar om je te helpen op je reis. De leden van Constellation vormen je kerngroep van metgezellen, en elk van hen is nuttig in verschillende scenario’s. Sarah Morgan, de eerste met wie je zinvolle tijd doorbrengt (mijn ware liefde), heeft een achtergrond in de wetenschap en wetshandhaving, en prijst empathie en nieuwsgierigheid. Sam Coe, de ruimtecowboy, is een afstammeling van een prominent lid van de geschiedenis, met name in Akila City, en is een voorvechter van rechtvaardigheid en vrijheid. Je hebt ook robotvriend VASCO en zijn naaste collega Barrett, die allebei een droge humor hebben waardoor het leuk is om met ze te praten, en Andreja, die net als jij nieuw is op Constellation en zich soms een buitenbeentje voelt. Elk van de metgezellen heeft zijn eigen verhaal te vertellen en of je nu kiest voor romantiek of vriendschap, de relaties die je met ze aangaat voelen authentiek aan en ontwikkelen zich op een verfrissend organische manier.

Buiten Constellation kun je andere leden voor je bemanning rekruteren. Sommige van hen vind je tijdens zoektochten en andere kom je tegen tijdens het verkennen van enkele belangrijke hubs in de game. Met deze personages kun je niet romantisch doen en ze hebben geen eigen questlines, maar ze vertellen je wel iets over waar ze vandaan komen en waarom ze geïnteresseerd zijn om met je mee te reizen en ze hebben allemaal hun eigen vaardigheden die je op verschillende manieren kunt gebruiken. Deze goed uitgewerkte personages, waarvan er veel op onverwachte plaatsen te vinden zijn, zorgen ervoor dat de wereld van Starfield echt levendig aanvoelt. Sommige van de interessantste gesprekken die je zult voeren, komen van NPC’s met wie je maar kort contact hebt, of van het voltooien van een queeste die je krijgt door een gesprek af te luisteren.

De wereld van Starfield is rijk en divers, zowel wat betreft de NPC’s en de relaties die ze met elkaar hebben, als de soorten omgevingen die je kunt verkennen. Daar draait het in Starfield in wezen om: verkenning. Deze verkenning kan worden geleid door het verhaal en er zijn verschillende facties die je op verschillende soorten missies kunnen sturen om structuur aan je reis te geven, maar de game moedigt je ook aan om gewoon rond te dwalen en afgeleid te worden. Ik heb vaak meegemaakt dat ik op pad ging om een hoofdmissie te voltooien, om vervolgens met een NPC te praten die me op een zijmissie stuurde, waarbij ik een briefje oppikte of een gesprek hoorde dat me naar een andere planeet stuurde om het te onderzoeken. Het is zo makkelijk om van je pad af te wijken en je wordt er bijna altijd voor beloond. Veel van de missies van Constellation moedigen je aan om een wandeling te maken over het oppervlak van een planeet en dieren en planten te scannen of verlaten structuren of buitenposten te verkennen, maar zelfs als je gewoon wat zelfgestuurd onderzoek doet, heb je er altijd baat bij om nieuwsgierig te zijn.

Tijdens het verkennen van elke planeet heb je de mogelijkheid om buitenposten op te zetten, waar je grondstoffen kunt delven of je eigen planten kunt kweken. Buitenposten kunnen worden aangepast, van de indeling van de gebouwen tot de bemanningsleden die je aan ze toewijst. Als je wilt, kun je ze urenlang inrichten in de stijl van Sims huizen, mits je de middelen hebt om de decoraties te maken. Ik moet toegeven dat ik in de tijd die ik met het spel heb doorgebracht, het minst met buitenposten heb gedaan, maar ik denk dat dat meer te maken heeft met mijn persoonlijke speelstijl. Ik heb ervoor gekozen om geen vaardigheidspunten in te zetten voor de dingen die mijn buitenposten zouden laten floreren, waardoor ze grotendeels op de stapel ‘ik maak me er later wel zorgen over, als ik beter uitgerust ben’ belanden. In een spel van deze omvang zijn er een paar dingen die op die stapel vallen – en de stapel zal er voor iedereen anders uitzien, afhankelijk van waar je je vaardigheidspunten aan besteedt. Voor degenen die willen inrichten zonder zich zorgen te maken over buitenposten, krijg je de kans om onroerend goed te kopen op de verschillende planeten in het spel en ook die kun je naar hartenlust inrichten.

Natuurlijk kun je de sterren niet verkennen zonder een goed schip. In de loop van het spel krijg je een vloot van schepen om uit te kiezen als je het sterrenstelsel doorkruist. Om ze te upgraden (en met schepen van een hoger niveau te vliegen) moet je vaardigheidspunten in pilootvaardigheden steken, dus de snelheid waarmee dit mogelijk wordt, hangt af van je speelstijl, maar je kunt vanaf het begin al een beetje prutsen. Elk ‘onderdeel’ of module van het schip kan afzonderlijk worden verplaatst en aangepast, dus je kunt spelen met kleuren en configuraties om iets te vinden dat bij je past (en dat fysiek in staat is om te functioneren). Het kan lastig zijn om deze modules te plaatsen en ik raakte al snel overweldigd door de mogelijkheden, maar voor wie toegewijd is, zie ik hier een hele hoop tijd in gaan zitten. Als je het niet zo belangrijk vindt om je eigen schip van de grond af aan op te bouwen, is het ook mogelijk om bestaande onderdelen te upgraden om je schip te verbeteren zonder nieuwe modules te hoeven plaatsen – of je kunt gewoon wachten tot er een beter schip komt. Zoals bij veel aspecten van Starfield kan het bouwen van een schip zo praktisch zijn als je zelf wilt. In dit spel kun je echt alles aanpassen, maar het wordt je niet opgedrongen.

Er is veel dat ik nog niet heb besproken in deze recensie, en dat is alleen maar deels omdat er nog veel is dat ik nog niet heb ontdekt. Het echte plezier van Starfield zit hem in het ontdekken en jezelf onderdompelen in het verhaal dat het probeert te vertellen. Het is een enorm spel en het is een enorme prestatie om het te hebben gemaakt, en het is duidelijk een verdienste dat een spel van deze omvang ook nog zo levendig aanvoelt. Maar de sterkste momenten zitten in de details, zoals de voorwerpen die in de slaapkamer van een NPC liggen en die je inzicht geven in hun passies, of de gesprekken die je met je metgezellen voert en die je het gevoel geven dat je hun kijk op iets heel klein beetje ten goede hebt veranderd. Het gaat erom dat je verdwaalt in het verhaal, je eigen pad uitstippelt en de vrijheid krijgt om situaties echt te benaderen zoals jij dat wilt – iets wat Starfield vanaf het begin heeft beloofd en zo goed heeft weten waar te maken. Het beste wat ik over dit spel kan zeggen, is dat het in mijn ogen waarschijnlijk precies is wat je ervan verwacht. Het is een beetje Fallout, een beetje Mass Effect en een beetje Firefly. Het is niet perfect, maar het voelt wel als iets speciaals – en op zijn minst heb ik het gevoel dat het precies de ambitieuze game is die Bethesda wilde dat het zou zijn en een technisch hoogstandje, wat op zich al opmerkelijk is.